Rock&Roll Highschool (1978-1981)

Wommelgem, ten tijde van de laatste dagen van het CVP monopolie. We schrijven 1977. Wommelgem had nog postnummer 2220. De gemeente koopt Fort II voor 9 miljoen Bfr (223.000€- daar koop je vandaag geen klein huisje meer voor), de akte wordt in november 1977 getekend door Burgemeester Jos Smits.

Het Nieuwe jaar 1978. In de gemeente is er echt niks, maar echt niks te doen voor jongeren. In Wijnegem werd JH Ahoy opgericht in 1962 maar in Wommelgem was er nog altijd niks. Zo komt het dat een aantal studenten sociale school, Gie Wegge en Pol Dockx, een sociale kaart opstellen van de gemeente. Hun conclusie is dat er niks te doen is voor ongeorganiseerde jongeren. Dus gaan ze op zoek naar gelijkgestemden om een Jeugdhuis te beginnen. Zij staken het vuur aan de lont. Er worden vergaderingen belegd (op de zolder van Amusa of was in het den oude Candonck? Enfin in de Volckaertslei dus) en er daagt veel volk op. Op een gegeven moment zijn ze met 100 of zo samen en van het één kwam het andere. Tony van de Maes Pils (Baeten), de witte Neger, Stef Van den Brande… veel Chiro en Scouts. Gie en Pol richten zich op een aantal actieve mensen uit de vergaderingen.

Ze kloppen aan bij een jong Chiro koppel Marleen Thomas en Roger Vinck. Ze kenden mekaar hoegenaamd niet. Ze steken de koppen bijéén, plannen verdere vergaderingen o.a.in de lokalen van de scouts. Er wordt soms heel intensief vergaderd, tot 3-4 keer per maand. Ze gaan samen uit naar fuiven in omliggende gemeenten en ze starten met de organisatie van een fuif in het Keizershof bij Paula Brants in de zaal aan de Dasstraat naast “de jongensschool”.

In het voorjaar ‘78 wordt er druk gewerkt om een zelfgemaakte affiche op de achterkanten van oud behangpapier te zeefdrukken (in Emblem) en om de affiches overal te gaan uithangen in winkels. De fuif komt maar schuchter op gang, niemand weet wat te verwachten. Er wordt gedanst op Beatles and Stones, De Bee Gees met Staying Alive. Meer en meer volk, vooral Chiro en Scouts publiek, stroomt toe en op den duur moet men haast mensen gaan weigeren. Het is een verbluffend succes. Er wordt wat geld overgehouden. Er is interesse, er zijn mensen, er is een wil en een weg.

Voortbouwend op het succes, wordt op de grond van (paarden) Vervoort over de kaascentrale van de de ouders van Gie Wegge, in de Doornaardstraat, in het najaar 1978, een tent neergezet voor een driedaagse (22-24 September). De affiche draagt de titel “DA-MAG-OEK-AL-IS”. Het symboliseert de grote leegte die gevuld wordt in een leeg Wommelgem met eindelijk eens iets te doen voor jeugd. De Krikke sleurde gerief (o.a. een werfkast) buiten op zijn job om “den elentriek” in de tent te voorzien. Marleen en Roger stellen zich borg om dit financiële risico aan te durven. Ze stonden er als jong getrouwden niet zo bij stil. Het leek ok, ze hadden een job en dus waagden ze de sprong.

Vrij snel na de succesvolle eerste fuif komt er dus een driedaagse met optredens en fuiven. Heel Wommelgem spreekt erover en er kwam veel volk, er vloeide veel bier. AC/DC met “Whole lotta Rosie” of Meatloaf met het epische „Paradise by the dashboard light” schalden er door de boxen. Er was ook een goede organisatie op poten gezet en er werden passen opgevraagd aan den inkom. 

Na de fuif op vrijdag waren er zaterdag ook concerten, er traden verschillende groepen op. Het Belgische BOOSTER , Ambusch (met wijlen Mark Maes van Jeudclub SORM in Deurne) en “Big, Bigger, Biggest” traden er onder andere op. Zondag werd er gevolksdanst door de jeugdbewegingen van Wommelgem en omstreken. Sommige Wommel- grondleggers bleven de ganse driedaagse op de been, zonder slaap. Willy Moelants (oprichter van de Dizzy Dave band) vereeuwigde de driedaagse in epische zwart-wit foto’s.

In die periode vatte de gemeente plannen op om verenigingen onderdak te geven op het pas aangekochte Fort II. Dé Wommel zoals iedereen dat met nadruk zegt. Er werd over die naam gediscussieerd en gestemd want er waren verschillende voorstellen. Dé Wommel dus, is zo uniek en zo voor de handliggend dat niemand kon zeggen waar de naam echt vandaan kwam (of wie hem voorstelde). Maar het werd JH Wommel dus, en het Jeugdhuis kreeg zonder moeite twee lokalen, meer zelfs als ze hadden gewild. Boudewijn Franck was bevoegd schepen voor cultuur en of jeugd. Marleen werkte in het OCMW en kende burgemeester Smits van het toneel. Een gulle mecenas legde 50.000 Bfr op tafel, overall werd gratis of voor bijna geen geld material op de kop getikt. Bij “den Borremans” kwamen ze goedkoop aan hout, want er kwamen Borremansen in de Wommel. Zo werd iets opgebouwd, met veel werk en enthousiasme.

De politie commissaris Bob Berden was begripvol voor de mensen van dé Wommel terwijl de goegemeente en de burgemeester al snel erg negatief stonden tegenover dé anarchistische Wommel. Liep er iets mis, vandalisme, een diefstalletje, overlast …dan werd steevast dé Wommel met de vinger gewezen maar van de vele klachten kwam niks voort. De „commisseir” hield hen een hand boven het hoofd, blijkbaar kwam zijn zoon er ook over de vloer.

Eens de lokalen betrokken werden, moest er puin geruimd worden. Alle bezetting werd afgekapt met hamer en beitel tot er overal blote muur was. Er werden kratten met stof bekleed om barkrukken te hebben. Oude zetels uit legerjeeps dienden als meubilair. Er werd een discobar gemetst en een toog dwars in het lokaal ergens 2/3 in de ruimte waar een restant nu nog de discobar vormt. Het was er vaak vollen bak en er waren veel handen om te werken maar de kern bestuurders was behoorlijk klein. Marleen was secretaris en Roger voorzitter. Marleen en Pol brachten de statuten en de vzw vorm in orde op 5 Juli 1979 en Marleen controleerde de financiën in die tijd.

Brouwer Staf uit Broechem stond ook achter de Wommel en was een grote steun voor het prille jeugdhuid al zal het ook wel een win-win situatie geweest zijn. In mei ’79 als Scooter er kwam optreden zal er behoorlijk gedronken zijn.

Er werd in die openingsperiode opnieuw een tent formule gebruikt omdat Big Bill en Bread and Butter en anderen kwamen optreden en daarvoor was dé Wommel te klein. Feest in de tent op het middenplein van het Fort. Ferre Grignard, Katastroof en De Kreuners (die een jaar later voorprogramma waren van een toen nog onbekend Iers groepje U2) kwamen in de Wommel zelf spelen. Zelfs Raymond van het Groenewoud werd geboekt maar een feestcomité uit Borsbeek had hem ook geboekt voor een optreden enkele weken later en de Borsbekenaren kwamen smeken dat dé Wommel dat zou afzeggen om voor hen een financiële catastrofe af te wenden. Zo gebeurde dat dan ook.

Er kwam zo veel volk (294-390 leden volgens de eerste 2 neergelegde ledenlijsten op 8/4/1980 en 10/11/1981, met Pol Dockx als voorzitter tot halverwege 1980 en Roger Vinck als secretaris) in dé Wommel, dat er een peter-en meterschap werd ingesteld, alleen een lid kon nieuwe leden aandragen, onbekenden zonder peter of meter kwamen er niet in.

Zo kwam het dat een aantal leden van de motorbende (van café den Jan-Bart) uit Merksem werden geweigerd. Ze terroriseerden al een tijd het Fort en dé Wommel.  De politie had er zelfs schrik van. Niemand wilde peter zijn voor de motards en op een gegeven moment werd een nakend gevecht in de kiem gesmoord doordat een stoer lid (Guy Swiggers van Borsbeek) een flesje met zijn vuist verbrijzelde. De motards dropen af (Koen Callens riep hen nog na “komt nooit nie terug”) en de geruchtenmolen deed zijn werk. Ouders kregen meer vertrouwen in dé Wommel en de jongeren kwamen in nog grotere getale. „ Ga maar naar dé Wommel want daar is het veilig.”

Muzikaal kwamen er wel veranderingen, er kwam wel stevigere muziek, de echte disco werd niet gedraaid, wel flower-power muziek, hard-rock en punk. Nina Hagen, Patti Smith, de Ramones… werden respectievelijk rolmodellen voor de vrouwen en iconen voor de gasten. The Police, the Specials en Madness leefden vreedzaam naast Bob Dylan, Deep Purple en Led Zeplin. Zelfs kleinkunst werd gespeeld. Koen Puimège, broer van, was lid van de Wommel. De aankoop van platen was vooral een selectie van de top 30.

Maar er moest ook gewerkt worden. Regelmatig ontbraken namen op de taplijst en zo werd ooit op een avond dé Wommel gesloten om 23h omdat niemand bereid was te tappen. Het ontstane protest bij deze vroegtijdige sluiting motiveerden weer nieuwe mensen om de volgende week de handen uit de mouwen te steken. Ook werden homerische discussies gevoerd over het doel van de Wommel: Een goedkope dancing zijn of een geëngageerd jeugdhuis?

Regelmatig werd ook een zelf (op REVOX) opgenomen Wommel-lied gespeeld (waarvan de lyrics misschien nog in iemands geheugen zitten?). Muzikale clashes waren er niet, flower power, pop en disco overheersten. JH wommel was meer dan een fuif-en muziek aangelegenheid. Er werd een breed gamma aan acitiviteiten voorzien. Filmavonden met bespreking achteraf. Er was vrij snel een mannen- en vrouwen voetbal ploeg van dé Wommel. Een Sinterklaasfeest of een Sinterklaasfuif (met speculaas) in februari, het kon allemaal. Info-avonden over drugs. Kerstfeest met sangria. 

Een greep uit de oude agenda’s van die periode (dankuwel Pol Dockx):

“12 mei 1979 : scooter in Wommel / 5 oktober 1979 : voetbal/ 30 november 1979 : Katastroof/ 11 jan 1980 : Het Ei (Kurt van Eeghem)/ 18 jan : Film Don Camillo/ 29 feb 1980 : Film Coming Home/ 6 april 1980 : voetbal/ 18 april : kasper (geen flauw idee wie of wat dat was)/ 26 april 1980 : voetbal/ 14 januari 1981: Algemene vergadering Wommel…”

Korte-broekfuiven. Dé Wommel werd een vaste afspraak voor zaterdagavond. Actieve of notoire leden waren onder andere (rosse) Pol Verboven, Dikken Bruno, verschillende van de familie Schits, Myriam Marchand, verschillende van de familie Soontjes. Er waren Scouts maar vooral Chiro en veel volk uit Borsbeek (Jo en Dirk Dreesen, Ira, Geert Janssens,…).

Er waren een paar sterke trekkers maar eens Marleen en Roger zich meer met hun familie gingen bezighouden en zich begonnen te settlen, dan ging het snel bergaf met dé Wommel. De Krikke zat in den troep en belandde erna in Antwerpen. De Pol was afgestudeerd en ging in Antwerpen wonen. De Gie verdween uit de picture. De gebroeders Pol en Jan Corluy hielden nog open maar de bezieling en de ijzeren hand was wat weg. 

Hoe kort en krachtig de oprichtingsperiode ook was, voor velen bleek het een grote invloed te hebben gehad op hun verder leven, wat de jeugdbeweging was voor de éne was de Wommel voor de andere…een sociale school.

(Stuk van Günther Dauwen na interviews met stichters van het eerste uur Roger Vinck, Marleen Thomas, De Krikke (Van Geel), Gie Wegge en Pol Dockx op 18 en 25 Maart 2015)